W ciągu wieloletniej służby pistolety te wyeksploatowały się i stały się technologicznie przestarzałe, w konsekwencji nie były w stanie spełnić obecnie obowiązujących wysokich wymagań, stawianych kupowanej na potrzeby Policji broni strzeleckiej.
Do głównych wad wymienionych modeli zaliczano niewielką siłę ognia, warunkowaną pojemnością magazynków nabojowych, w jakie te pistolety są wyposażone (odpowiednio 6- i 8-nabojowe magazynki 1-rzędowe), oraz parametry balistyczne amunicji Makarow.

W warunkach policyjnych najistotniejszym mankamentem omawianej broni okazała się zawodność działania wynikająca ze znacznego wyeksploatowania większości egzemplarzy – w dużej mierze pochodzących z lat 60. i 70. ubiegłego wieku.
Z uwagi na fakt, że pistolet samopowtarzalny jest podstawowym rodzajem uzbrojenia policjanta, należy dążyć do tego, by był bronią nowoczesną, wytrzymałą w służbie, niezawodną, celną i dysponującą pojemnym, kilkunastonabojowym magazynkiem. Korzystne byłoby także, by był to produkt krajowy, co w znacznym stopniu ułatwiłoby zaopatrywanie w niezbędne części zamienne oraz profesjonalne serwisowanie.
Ponadto niezwykle istotnym aspektem związanym z bronią jest amunicja, którą jest ona zasilana.
Jak wcześniej wspomniano, nabój pistoletowy kal. 9x18 mm Makarow jest pod względem balistycznym nabojem przestarzałym i zdecydowanie ustępuje pola w tym zakresie nabojowi kal. 9x19 mm Parabellum, który stanowi obecnie najpopularniejszy nabój pistoletowy na świecie, a także jest standardowym nabojem pistoletowym użytkowanym przez państwa członkowskie NATO.
Świadomość powyższych uwarunkowań zainicjowała proces przezbrajania policjantów w nowoczesną broń krótką kal. 9x19 mm Parabellum. Z uwagi na ograniczenia posiadanych środków finansowych, podejmowane początkowo przez Komendę Główną Policji działania były dalece niewystarczające, pozwalały bowiem na zakupy relatywnie niewielkiej ilości broni.

(...)